Vaarwel mijn allerliefste Indy :(

Indy °14/02/14 - †07/09/20

Lieve prachtige Indy, ik kan nog altijd niet geloven dat ik dit bericht nu al moet schrijven. Ik kan het niet aanvaarden, het is oneerlijk. Het is te plots, te vroeg en te snel gegaan. 

Wat is er toch gebeurd? Er is iets vreselijk fout gegaan in je kleine lichaampje. Je stopte plots met eten en kreeg hevige diarree en krampen. De laatste dag zelfs neurologische verschijnselen. Je hele leven lang die mysterieuze gasaanvallen die ook meteen weer over waren na medicijnen, het was niet normaal.Ik durfde je bijna niet meer alleen te laten omdat het op elk moment weer mis kon gaan.Ik heb alles gedaan om je spijsvertering in gang te houden. Waarom mocht je maar 6 jaar en 7 maanden worden? Waarom mochten we niet langer samen blijven? Waarom mocht je niet genieten van een rustige oude dag? 

Ik zag dat je minder vrolijk was dan vorig jaar. Sinds we bij de oogarts geweest zijn eind vorig jaar, is er iets gebeurd. Je was bijzonder angstig door de lange autorit en lange consultatie en leek de stress niet te kunnen loslaten. Je karakter veranderde een beetje. Je was niet meer zo aanhankelijk en knuffelig en ik voelde me schuldig. 

Je liet me iedere dag wel lachen; met je tomeloze energie, je boefjesstreken, je koddige karakter. Je deed nooit iets op het gemak, alles moest snel gaan en je verdedigde je territorium met hand en tand. Dé reden waarom je geen vriendje kreeg want je stopte met eten bij de minste stress. Het heeft me een jaar gekost voor ik je helemaal mocht omarmen, dat vond je in het begin te eng en benauwend. Je was een grote snoepkont en bedelaar, maar je at ook prima hooi, kruiden en groenten. Daarom verbaasde het mij dat je toch regelmatig last had van je mooi buikje. Maar dat konden we oplossen met veel knaagspeelgoed en daar genoot je van. Ik denk dat geen enkel konijntje zoveel mandjes, huisjes, tunnels enz. heeft gehad als jij. En je vond alles fantastisch. 

Ik vond het heerlijk als je gezellig bij me kwam slapen, of als je weer iets uit de kast pikte zodra de deur openging.

Ik had zoveel geluk met jou. Je hebt nooit aan meubels geknaagd ( behalve mijn zetel 1 keer gescheurd) en je was superzindelijk. Op dat gebied was je heel gemakkelijk. Qua hanteerbaarheid ben je nooit je diepe angst kwijt geraakt, ondanks al mijn moeite en dat vind ik jammer. Zelfs nageltjes knippen of plukken vond je verschrikkelijk.

Maar je weet hoe blij ik ben dat je in mijn leven bent gekomen, dat zei ik iedere dag. Bedankt om mijn leven elke dag een stuk mooier te maken. Daar hoefde je niets bijzonder voor te doen, gewoon jezelf zijn was meer dan genoeg. Ik heb ongelooflijk veel van je genoten. Mijn leven draaide rond jou, jij kwam altijd op de eerste plaats. Je palmde mijn hele huis in. Nu is het hier leeg en stil en ik loop verloren.

Niemand die ’s nachts van alles van de salontafel pikt. Geen porretjes meer tegen mijn been. Geen geeuwtjes meer, voor jou zo typerend.

Geen likjes meer, geen knuffeltjes, nooit meer samen slapen en samen knuffelend wakker worden, geen bedelend snoetje meer, geen pootjes meer op mijn knie, geen warm konijntje op schoot voor het slapengaan. Geen vitamientjes of koekjes meer op schoot, geen binkies, plofjes, croskes meer, geen gezellige knabbelgeluidjes…

Ik was stapgelgek op je wit rond buikje, maar had geen idee hoe ziek je was. Wist je het zelf wel? Of heb je het goed kunnen verbergen? Je bent op dezelfde manier als Snowy gestorven. Je viel op je zij, spartelde even, liet een kreet en het was voorbij. Ik heb je nog net in mijn armen kunnen nemen toen je spartelde. Sorry dat ik je niet kon redden mijn lief moppieke, het spijt me echt heel erg :(! 

Ik hoop dat je nu weer gezond op de regenboogbrug rondhuppelt. Ik hoop dat Fluffy, Snowy, Chica en de hamsters je goed opgevangen hebben en dat jullie samen aan het spelen zijn. Wacht je daar op mij?

Lieve meid, hoe moet ik verder leven zonder jouw bambi oogjes met de prachtige wimpers, zachte lieve lepeloortjes, je fluwelen vachtje waar ik zo dol op was, je schattig ponponneke?

Wat moet ik zonder jou? Mijn baby, mijn bambi’ke, mijn ottertje, mijn wombatje, mijn meiske met de bontsloefkes, mijn koffieboontje, mijn kruidenbonbonnetje, mijn honneponneke, mijn moppie, mijn lief fluwelen meisje, mijn baby, mijn beste vriendinnetje, mijn alles…

Weet je wel hoeveel ik van je hou, mijn liefste smoezelsnoet? Ziels- en oneindig veel en dat zal altijd zo blijven. Kom je nog eens langs in mijn dromen? Want ik kan niet zonder jou… Ik mis je verschrikkelijk, maar ik weet dat we elkaar ooit terug zien. En dan kunnen we eeuwig knuffelen en kusjes geven!