zondag 31 januari 2016

Indy is verhuisd

Naar de woonkamer natuurlijk πŸ˜‰. Op donderdag 28/01 was het zo ver. De eerste uren waren spannend en op een bepaald moment was ze zo snel aan het ademen, dat ik heel ongerust werd. Maar ze is dan toch een beetje tot rust gekomen en ondertussen vermaakt ze zich heel goed 😊.
Ik kreeg het ineens wel moeilijk, toen ik haar voetjes op de stoffen matten hoorde. Het was precies hetzelfde geluid als Snowy's voetjes maakten. En dan dringt de harde realiteit plots weer door 😒.
Gelukkig doet Indy enorm haar best om me af te leiden, kijk maar.







Haar eerste avondmaal hier, gelukkig deed de stress niets met haar eetlust. Ze krijgt trouwens 2 bakjes, maar met een pauze tussen om gasaanvallen te voorkomen.



Ze moest wel even plekjes ontdekken waar ze comfortabel kon liggen.
Fijn hoor, een mand om naast te liggen 😏. Trouwens, ze lijkt hier te dik, maar dat is ze echt niet!



Aaahhh, dit ligt toch veel beter πŸ˜„.



Nog wat verder op verkenning bij mijn nep open haard.





En hier probeer ik haar naast me te laten zitten, maar zij heeft andere plannen...



En wel deze! Ze bezorgde me wel bijna een hartaanval. Want mijn meisje die te bang is om op een laag doosje o.i.d. te springen, sprong wel zomaar in de zetel gisteren! Ik ben natuurlijk blij dat ze zoveel zelfvertrouwen heeft. Maar anderzijds ook bang dat ze over de rugkussens zal willen springen en op de grond belanden. Mijn zetels staan immers niet tegen de muur. Dus als ik wegga, ga ik dozen op de bank zetten. Ze mag enkel onder toezicht erop. Oh en voor alle duidelijkheid, dat is mijn bril πŸ˜‰.
Ik voelde om 4u15 vannacht trouwens ineens 2 kg konijn op mijn voeten. En vervolgens om mijn benen, rug enz. 😁. En om 6u15 nog eens, dan ben ik maar opgestaan...



Nog een foto van toen ze in de keuken woonde vorige week. Ze moest en zou de doos IN de tunnel trekken πŸ˜ƒ.



Gedaan met de rust voor Chica, ze blaast en probeert indruk te maken op die bruine druktemaker πŸ˜€.



Nog enkele leuke filmpjes. Het achterwaarts lopen deed Snowy ook, maar ik heb het nooit kunnen filmen.





Ik heb een donkerbruin vermoeden dat Indy hier gelukkig is 😊. Als mijn bankrekening het toelaat, koop ik matten bij en dan kan ze door het hele huis zoeven.



Fijn als je dit 's nachts voelt...

zondag 24 januari 2016

Al een maand voorbij...

Vandaag is mijn duo penotti alweer een maand terug samen. Ik hoop dat ze het fijn hebben.
Ze zitten voor altijd in mijn hart πŸ’•πŸ’”.

zondag 17 januari 2016

Koud... ook in mijn hart

Ik weet dat ik in herhaling val, maar ik heb het nog altijd moeilijk. Het is ook nog maar 3 weken geleden vandaag. Waar ik vooral moeite mee heb, is dat het zo snel ging. Er was niets slepend of acuut aan de hand, voor zo ver ik kon zien. Snowy viel wel af, maar dat gebeurde eigenlijk ieder jaar wel. Zijn bekend probleem begon weer: rui, raar knarsgeluid, minder eetlust enz. En dan plots die snelle ademhaling erbij en de stilvallende darmwerking.
Voor hem ben ik blij dat hij geen lange lijdensweg heeft moeten ondergaan, hij is eigenlijk maar een maandje ziek geweest. En hoewel ik in mijn achterhoofd natuurlijk wel wist dat hij hoogbejaard was en er rekening mee hield dat hij geen jaren meer had, verliep het toch erg plots naar mijn gevoel.

Ik weet dat ik niets meer had kunnen doen om hem te redden of zijn lijden te verzachten. Ik weet ook dat hij hier een gelukkig leventje heeft gehad. En ik ben dankbaar dat hij zo lang bij me is gebleven en daar zoveel moeite voor gedaan heeft.
Maar ik weet ook dat dit een lang verwerkingsproces zal worden, net zoals bij Fluffy. Dat is de keerzijde van een intense band te hebben met je diertje. Mijn leven stond in het teken van hem, we waren dag en nacht samen, ik val nu in een gat en lijk tijd teveel te hebben. Enerzijds is het fijn om geen partner te hebben omdat ik nu de tijd kan nemen om alles te verwerken. Anderzijds zijn mijn diertjes alles wat ik heb, dus de leegte die dan achterblijft, doet heel veel pijn 😒.

Hij was mijn rots in de branding, ongelooflijk dat zo een klein konijntje zo een grote dingen voor mij kon doen. Ik voel me eigenlijk wel schuldig dat ik zoveel verantwoordelijkheid op zijn kleine schoudertjes heb gelegd. Hopelijk deed hij dit uit vrije wil en uit liefde voor mij. Hij was sowieso iemand die zichzelf wegcijferde.
Ik kan nog steeds niet tot rust komen. 's Nachts kan ik niet slapen omdat ik zijn gezellige knabbelgeluidjes mis. En als hij 's middags een dutje deed onder mijn hand, dommelde ik soms samen met hem in. Het was heerlijk om zijn oogjes te voelen knipperen onder mijn hand, zijn rustgevende ademhaling te voelen...

Het werd niet alleen buiten koud, maar ook in mijn hart...


Deze bewerkingen heb ik gemaakt voor facebook, maar ik wil ze hier ook even delen. Al mijn overleden knagertjes...






De kast met urntjes is nu ook weer helemaal bijgewerkt naar mijn smaak. Hoewel ik liever had gehad dat ze nog altijd leeg zou zijn... Foto met en zonder flits om de sfeer weer te geven.
Op het eerste schapje staan de hamsters. Op het tweede zie je Fluffy en Snowy naast elkaar staan. Achter hun urntjes de potjes met hun haren, snorharen enz. in. En naast Snowy's urntje een wit engeltje met roze bloemetjes omdat hij roze oortjes had.
Helemaal beneden staan de pootafdrukjes met bijhorende foto's en natuurlijk mijn elfenbeeldjes met konijntjes. Mijn 3 favorieten staan vooraan.



De afgelopen weken heb ik stap voor stap wat spulletjes van Snowy opgeruimd. Het viel me zwaar omdat het leek alsof ik zijn bestaan wilde uitwissen. De voorbije donderdag heb ik alles grondig gedweild. Maandag ga ik er nog eens met de stoomreiniger door zodat zeker alle bacteriën e.d. verdwenen zijn. Mijn ex heeft zaterdag al klusjes opgeknapt om het hier veiliger te maken voor sloopkogel Indy 😁. Dan heb ik nog enkele afspraken opstaan en de planning is dat ik Indy 28/01 zal verhuizen. Ik begin nu alvast met de training om zelf in de transportmand te stappen.

Daarover gesproken, afgelopen dinsdag heb ik haar nageltjes weer laten knippen door Steven, de dierenarts. Altijd een hele klus omdat ze zoooo vreselijk bang is. Het eerste obstakel is het optillen om haar in de transportmand te krijgen. Ik heb er 2, eentje met een ingang langs boven en eentje waar ze zelf kan instappen. Maar deze laatste gaat niet open aan de bovenkant en haar langs voor eruit nemen, lukt niet omdat ze zo bang is.
Het fixeren en optillen viel deze keer nog mee, niet 1x gesparteld. Bij de DA was het effe anders... Ik zet haar altijd op een deken op de grond omdat ik bang ben dat ze van tafel valt. Zelfs als ze ingewikkeld wordt in een handdoek, speelt ze het klaar om zich eruit te wurmen. Ze beseft natuurlijk niet dat we daardoor net langer bezig zijn en dat ze op deze manier nog meer stress ondervindt. Ik hoop echt dat ik ooit een manier vind om dit op te lossen. Voorlopig kunnen we weer 3 Γ  4 maanden verder.

Ik ga sowieso wel een ander mandje halen, ik heb er al eentje op het oog. Een stoffen mandje waar ze zelf kan instappen, dat ik moet dichtritsen, maar dat ook open kan aan de bovenkant met een rits.
Ik schrok wel even van haar gewicht: 2,290 kg terwijl ze in de zomer net 2 kg woog en enkele weken geleden 2,135 kg.
Sinds Snowy er niet meer is, is ze wel veel stiller en minder speels. Hopelijk komt dat goed als ze bij mij in de woonkamer mag wonen.

Ze durft ook al enige tijd niet meer in de badkamer en de reden waarom is Snowy's geur. Als ik de wasmachine vul, komt ze altijd nieuwsgierig snuffelen. Dat deed ze altijd al met Snowy's dekentjes en zo ook deze keer toen hij overleden was.
Plots werden haar ogen zo groot als schoteltjes en ze stoof er in paniek vandoor 😲! Ik rook thans niets bijzonders, maar ik ben dan ook geen konijn met een supergevoelig neusje. Blijkbaar heeft Snowy toch een andere geur afgescheiden die zijn dood aankondigde πŸ˜”.

Ik merk aan Indy dat ze de koude toch ook wel voelt. Ze ligt vaker in haar bedje, wellicht omdat ze dan wat hoger ligt.



Omdat het tocht in de keuken (wat zal ik blij zijn als ze daar weg is!), heb ik een dekentje voor de stukgeknaagde opening van haar grashuis gehangen. Ze vindt het geweldig om in te vertoeven en nog wat meer stuk te knagen πŸ˜†.


En wat doe je als het sneeuwt? Met een sneeuwman spelen ⛄😊.




En dan schiet het weer door mijn hoofd, wat zou mijn sneeuwballetje daar ook mooi mee op de foto staan... 😞.

Ik krijg ook koude voeten met dit weer dus deed ik opnieuw mijn Spaanse slofjes aan. Maar net als Snowy heeft Indy een obsessie voor de veters. Het kostte haar welgeteld 3 knaagjes en daar ging de veter. Dus heb ik maar andere warme sloffen aangetrokken 😏.


Ondertussen is Indy aan hooirol n°2 begonnen πŸ˜ƒ.


Dit is wat er nog van overblijft nu.



Ze ziet er de laatste weken erg grappig uit. Ze heeft weinig snorharen en wat ze heeft zijn maar hele korte dingetjes. Dus als ik dan een poging tot gekrulde snorhaar zie (rexen hebben normaal gesproken gekrulde snorharen), dan moet ik toch lachen πŸ˜„.


Chica doet niets anders meer dan slapen, eten of zich broeds gedragen. Afwachten wat het zal worden. Ik kan geen nieuw implantaat laten plaatsen als ik niet zeker weet dat het vorig uitgewerkt is. Het kan schadelijk zijn.



Tot slot zag ik deze craquelΓ© konijntjes op de voorgrond bij Action. 2 Snowy'kes... Ik kon ze niet laten staan.

zondag 10 januari 2016

Engeltje

2 weken geleden werd je een engeltje...
Zondag blijft een moeilijke dag...

zondag 3 januari 2016

Verdriet

Geen opbeurende titel, sorry mensen, maar dat is nu eenmaal wat ik voel en dat zal nog een hele tijd duren. Ik wil maar 1 ding en dat is bij Snowy zijn. Ik ben moe en heb letterlijk kou van verdriet. Niks smaakt me nog en ik kan niet slapen omdat ik te onrustig ben. Ik word verteerd door schuldgevoelens. Ik weet dat ik me bij Fluffy destijds ook zo voelde en ik weet ook dat het tijd nodig heeft. Ik probeer Snowy's kracht te gebruiken om me niet te laten hangen.

Het zijn vooral onze ritueeltjes die ik mis. 's Morgens geen schattig olijk koppetje dat naar me toe komt gelopen en zich zo dicht mogelijk tegen mij nestelt. Geen warm nijntje meer tegen mij als ik eet. Geen wollig bolleke meer dat ik onder mijn hand in slaap voel vallen. Nooit meer samen onder een dekentje...

Deze avond zal het een week geleden zijn...



Deze foto heb ik bewerkt om voor de fotolijst met zijn pootafdrukjes te zetten. Ik ben er 100% zeker van dat hij zo herinnerd wil worden. In zijn hartje en hoofdje is hij immers altijd een jong vrolijk ventje gebleven.



Het is me ook gelukt om uit duizenden foto's een selectie te maken en ze in een filmpje te gieten. Ik kon ze niet allemaal gebruiken, maar deze geven volgens mij goed weer hoe zijn persoonlijkheid was en hoe zijn leventje verlopen is.


Deze foto's wil ik ook met jullie delen. Mijn kerstboompje dit jaar. Alles in het wit, net als mijn sneeuwballetje. Ik hoop dat hij de gezelligheid gevoeld heeft.


Met natuurlijk de zelfgemaakte kerstballen erbij.



Chica kreeg haar eigen kerstboompje en ze probeerde er meteen indruk op te maken.





Hier was ze weer gaan vliegen en bij andere kerstdecoratie geland.



Haar implantaat zou tot eind deze maand moeten werken, maar haar gedrag laat andere dingen zien, helaas... Chica masturbeert weer verschillende keren per dag en scharrelt op de bodem.

Omdat Indy voorlopig nog alleen zit in de keuken, kreeg zij haar eigen kerstboompje. Na deze foto werd het natuurlijk veilig op de kast gezet.



Natuurlijk mocht ze ook weer even spelen met het rendier, ook al heeft ze een grote fascinatie voor het etiketje aan zijn kontje. Eind december nog warm genoeg om even buiten te spelen... niet normaal!









Als eerste kerstcadeau kreeg ze een wilgenmandje met een fluweelzacht kussentje. Na 10 minuten zag het er zo uit...



Als 2de cadeau kreeg ze een intelligentiespeeltje van Monique. Het was echter niet bepaald een grote uitdaging voor mijn slimme meid. Na enkele seconden wist ze al wat er van haar verwacht werd. Ik had net op de tijd de camera klaar!



Het filmpje waaruit bovenstaande foto komt:



Omdat ze zo een slopertje is, kreeg ze van mijn vriendin een hooirol die héééél goed in de smaak valt!



Van slopen gesproken: als het tΓ© stil wordt in de keuken, ga ik even kijken en tref ik dit aan.



Soms wordt het slopen ook begeleid door een boel herrie.



Dit schattig snoetje zie ik vol verwachting naar me kijken als ik 's avonds in de badkamer mijn tanden poets. Ze weet dat ze voor het slapen gaan knuffels en een haverkoekje krijgt.
Je ziet dat er in de badkamer ook sloopwerken gebeurd zijn...



Met nieuwjaar had ze geen zin om zich uit te dossen. Op haar hoofdje vindt ze alles okΓ©, maar een strik in haar nekje ging te ver :).



Ze doet haar best om me te troosten en likt zelfs mijn tranen weg. Af en toe rent ze gekke rondjes door de keuken of maakt ze een binky voor mijn neus.
's Morgens kijkt ze maar raar op omdat ze nu meteen ontbijt krijgt. Snowy kreeg normaal als eerste eten, ik had hem immers beloofd dat hij mijn nummer 1 zou blijven.

Als ik er klaar voor ben, ruim ik langzaam zijn spulletjes op in de woonkamer. Het is natuurlijk de bedoeling dat Indy hier komt wonen zodat ze meer ruimte en gezelschap van mij krijgt. En in de toekomst een vriendje, we zullen zien wie er op ons pad komt. Maar ik ben er zeker van dat Snowy ons goed zal begeleiden.

Eerst moet er grondig schoongemaakt worden. Alle urinesporen moeten weg zijn om zeker geen EC te verspreiden. Die parasiet kan 1 maand in de omgeving overleven, dus het zal pas voor eind januari/begin februari zijn dat Indy naar hier komt. Ik denk nochtans niet dat hij EC had op dit moment, maar liever het zekere voor het onzekere.
Bovendien moeten er extra beveiligingen aangebracht worden en daar heb ik hulp bij nodig. Dat kan ook enkele weken in beslag nemen.

Die tijd zal ik ook nodig hebben om alles wat beter te verwerken. Mijn hoofd duizelt omdat er zoveel gedachten en schuldgevoelens door me heen gaan.

Door alle zorgen omtrent Snowy ben ik helemaal vergeten enkele mensen te bedanken voor hun mooie kadootjes. Als jullie het lezen: bedankt lieve meiden!

Een mooie kussensloop waar ik al op slaap.



En schattige lichtgevende konijntjes.