Koud... ook in mijn hart

Ik weet dat ik in herhaling val, maar ik heb het nog altijd moeilijk. Het is ook nog maar 3 weken geleden vandaag. Waar ik vooral moeite mee heb, is dat het zo snel ging. Er was niets slepend of acuut aan de hand, voor zo ver ik kon zien. Snowy viel wel af, maar dat gebeurde eigenlijk ieder jaar wel. Zijn bekend probleem begon weer: rui, raar knarsgeluid, minder eetlust enz. En dan plots die snelle ademhaling erbij en de stilvallende darmwerking.

Voor hem ben ik blij dat hij geen lange lijdensweg heeft moeten ondergaan, hij is eigenlijk maar een maandje ziek geweest. En hoewel ik in mijn achterhoofd natuurlijk wel wist dat hij hoogbejaard was en er rekening mee hield dat hij geen jaren meer had, verliep het toch erg plots naar mijn gevoel.

Ik weet dat ik niets meer had kunnen doen om hem te redden of zijn lijden te verzachten. Ik weet ook dat hij hier een gelukkig leventje heeft gehad. En ik ben dankbaar dat hij zo lang bij me is gebleven en daar zoveel moeite voor gedaan heeft.

Maar ik weet ook dat dit een lang verwerkingsproces zal worden, net zoals bij Fluffy. Dat is de keerzijde van een intense band te hebben met je diertje. Mijn leven stond in het teken van hem, we waren dag en nacht samen, ik val nu in een gat en lijk tijd teveel te hebben. Enerzijds is het fijn om geen partner te hebben omdat ik nu de tijd kan nemen om alles te verwerken. Anderzijds zijn mijn diertjes alles wat ik heb, dus de leegte die dan achterblijft, doet heel veel pijn 😢.

Hij was mijn rots in de branding, ongelooflijk dat zo een klein konijntje zo een grote dingen voor mij kon doen. Ik voel me eigenlijk wel schuldig dat ik zoveel verantwoordelijkheid op zijn kleine schoudertjes heb gelegd. Hopelijk deed hij dit uit vrije wil en uit liefde voor mij. Hij was sowieso iemand die zichzelf wegcijferde.
Ik kan nog steeds niet tot rust komen. 's Nachts kan ik niet slapen omdat ik zijn gezellige knabbelgeluidjes mis. En als hij 's middags een dutje deed onder mijn hand, dommelde ik soms samen met hem in. Het was heerlijk om zijn oogjes te voelen knipperen onder mijn hand, zijn rustgevende ademhaling te voelen...

Het werd niet alleen buiten koud, maar ook in mijn hart...

Deze bewerkingen heb ik gemaakt voor facebook, maar ik wil ze hier ook even delen. Al mijn overleden knagertjes...

De kast met urntjes is nu ook weer helemaal bijgewerkt naar mijn smaak. Hoewel ik liever had gehad dat ze nog altijd leeg zou zijn... Foto met en zonder flits om de sfeer weer te geven.
Op het eerste schapje staan de hamsters. Op het tweede zie je Fluffy en Snowy naast elkaar staan. Achter hun urntjes de potjes met hun haren, snorharen enz. in. En naast Snowy's urntje een wit engeltje met roze bloemetjes omdat hij roze oortjes had.
Helemaal beneden staan de pootafdrukjes met bijhorende foto's en natuurlijk mijn elfenbeeldjes met konijntjes. Mijn 3 favorieten staan vooraan.

De afgelopen weken heb ik stap voor stap wat spulletjes van Snowy opgeruimd. Het viel me zwaar omdat het leek alsof ik zijn bestaan wilde uitwissen. De voorbije donderdag heb ik alles grondig gedweild. Maandag ga ik er nog eens met de stoomreiniger door zodat zeker alle bacteriën e.d. verdwenen zijn. Mijn ex heeft zaterdag al klusjes opgeknapt om het hier veiliger te maken voor sloopkogel Indy 😁. Dan heb ik nog enkele afspraken opstaan en de planning is dat ik Indy 28/01 zal verhuizen. Ik begin nu alvast met de training om zelf in de transportmand te stappen.

Daarover gesproken, afgelopen dinsdag heb ik haar nageltjes weer laten knippen door Steven, de dierenarts. Altijd een hele klus omdat ze zoooo vreselijk bang is. Het eerste obstakel is het optillen om haar in de transportmand te krijgen. Ik heb er 2, eentje met een ingang langs boven en eentje waar ze zelf kan instappen. Maar deze laatste gaat niet open aan de bovenkant en haar langs voor eruit nemen, lukt niet omdat ze zo bang is.
Het fixeren en optillen viel deze keer nog mee, niet 1x gesparteld. Bij de DA was het effe anders... Ik zet haar altijd op een deken op de grond omdat ik bang ben dat ze van tafel valt. Zelfs als ze ingewikkeld wordt in een handdoek, speelt ze het klaar om zich eruit te wurmen. Ze beseft natuurlijk niet dat we daardoor net langer bezig zijn en dat ze op deze manier nog meer stress ondervindt. Ik hoop echt dat ik ooit een manier vind om dit op te lossen. Voorlopig kunnen we weer 3 à 4 maanden verder.

Ik ga sowieso wel een ander mandje halen, ik heb er al eentje op het oog. Een stoffen mandje waar ze zelf kan instappen, dat ik moet dichtritsen, maar dat ook open kan aan de bovenkant met een rits.
Ik schrok wel even van haar gewicht: 2,290 kg terwijl ze in de zomer net 2 kg woog en enkele weken geleden 2,135 kg.
Sinds Snowy er niet meer is, is ze wel veel stiller en minder speels. Hopelijk komt dat goed als ze bij mij in de woonkamer mag wonen.

Ze durft ook al enige tijd niet meer in de badkamer en de reden waarom is Snowy's geur. Als ik de wasmachine vul, komt ze altijd nieuwsgierig snuffelen. Dat deed ze altijd al met Snowy's dekentjes en zo ook deze keer toen hij overleden was.
Plots werden haar ogen zo groot als schoteltjes en ze stoof er in paniek vandoor 😲! Ik rook thans niets bijzonders, maar ik ben dan ook geen konijn met een supergevoelig neusje. Blijkbaar heeft Snowy toch een andere geur afgescheiden die zijn dood aankondigde 😔.

Ik merk aan Indy dat ze de koude toch ook wel voelt. Ze ligt vaker in haar bedje, wellicht omdat ze dan wat hoger ligt.

Omdat het tocht in de keuken (wat zal ik blij zijn als ze daar weg is!), heb ik een dekentje voor de stukgeknaagde opening van haar grashuis gehangen. Ze vindt het geweldig om in te vertoeven en nog wat meer stuk te knagen 😆.

En wat doe je als het sneeuwt? Met een sneeuwman spelen ⛄😊.

En dan schiet het weer door mijn hoofd, wat zou mijn sneeuwballetje daar ook mooi mee op de foto staan... 😞.

Ik krijg ook koude voeten met dit weer dus deed ik opnieuw mijn Spaanse slofjes aan. Maar net als Snowy heeft Indy een obsessie voor de veters. Het kostte haar welgeteld 3 knaagjes en daar ging de veter. Dus heb ik maar andere warme sloffen aangetrokken 😏.

Ondertussen is Indy aan hooirol n°2 begonnen 😃.

Dit is wat er nog van overblijft nu.

Ze ziet er de laatste weken erg grappig uit. Ze heeft weinig snorharen en wat ze heeft zijn maar hele korte dingetjes. Dus als ik dan een poging tot gekrulde snorhaar zie (rexen hebben normaal gesproken gekrulde snorharen), dan moet ik toch lachen 😄.

Chica doet niets anders meer dan slapen, eten of zich broeds gedragen. Afwachten wat het zal worden. Ik kan geen nieuw implantaat laten plaatsen als ik niet zeker weet dat het vorig uitgewerkt is. Het kan schadelijk zijn.

Tot slot zag ik deze craquelé konijntjes op de voorgrond bij Action. 2 Snowy'kes... Ik kon ze niet laten staan.