Verdriet

Geen opbeurende titel, sorry mensen, maar dat is nu eenmaal wat ik voel en dat zal nog een hele tijd duren. Ik wil maar 1 ding en dat is bij Snowy zijn. Ik ben moe en heb letterlijk kou van verdriet. Niks smaakt me nog en ik kan niet slapen omdat ik te onrustig ben. Ik word verteerd door schuldgevoelens. Ik weet dat ik me bij Fluffy destijds ook zo voelde en ik weet ook dat het tijd nodig heeft. Ik probeer Snowy's kracht te gebruiken om me niet te laten hangen.

Het zijn vooral onze ritueeltjes die ik mis. 's Morgens geen schattig olijk koppetje dat naar me toe komt gelopen en zich zo dicht mogelijk tegen mij nestelt. Geen warm nijntje meer tegen mij als ik eet. Geen wollig bolleke meer dat ik onder mijn hand in slaap voel vallen. Nooit meer samen onder een dekentje...

Deze avond zal het een week geleden zijn...

Deze foto heb ik bewerkt om voor de fotolijst met zijn pootafdrukjes te zetten. Ik ben er 100% zeker van dat hij zo herinnerd wil worden. In zijn hartje en hoofdje is hij immers altijd een jong vrolijk ventje gebleven.



Het is me ook gelukt om uit duizenden foto's een selectie te maken en ze in een filmpje te gieten. Ik kon ze niet allemaal gebruiken, maar deze geven volgens mij goed weer hoe zijn persoonlijkheid was en hoe zijn leventje verlopen is.

Deze foto's wil ik ook met jullie delen. Mijn kerstboompje dit jaar. Alles in het wit, net als mijn sneeuwballetje. Ik hoop dat hij de gezelligheid gevoeld heeft.

Met natuurlijk de zelfgemaakte kerstballen erbij.

Chica kreeg haar eigen kerstboompje en ze probeerde er meteen indruk op te maken.





Hier was ze weer gaan vliegen en bij andere kerstdecoratie geland.

Haar implantaat zou tot eind deze maand moeten werken, maar haar gedrag laat andere dingen zien, helaas... Chica masturbeert weer verschillende keren per dag en scharrelt op de bodem.

Omdat Indy voorlopig nog alleen zit in de keuken, kreeg zij haar eigen kerstboompje. Na deze foto werd het natuurlijk veilig op de kast gezet.



Natuurlijk mocht ze ook weer even spelen met het rendier, ook al heeft ze een grote fascinatie voor het etiketje aan zijn kontje. Eind december nog warm genoeg om even buiten te spelen... niet normaal!









Als eerste kerstcadeau kreeg ze een wilgenmandje met een fluweelzacht kussentje. Na 10 minuten zag het er zo uit...



Als 2de cadeau kreeg ze een intelligentiespeeltje van Monique. Het was echter niet bepaald een grote uitdaging voor mijn slimme meid. Na enkele seconden wist ze al wat er van haar verwacht werd. Ik had net op de tijd de camera klaar!



Het filmpje waaruit bovenstaande foto komt:



Omdat ze zo een slopertje is, kreeg ze van mijn vriendin een hooirol die héééél goed in de smaak valt!



Van slopen gesproken: als het té stil wordt in de keuken, ga ik even kijken en tref ik dit aan.



Soms wordt het slopen ook begeleid door een boel herrie.



Dit schattig snoetje zie ik vol verwachting naar me kijken als ik 's avonds in de badkamer mijn tanden poets. Ze weet dat ze voor het slapen gaan knuffels en een haverkoekje krijgt.
Je ziet dat er in de badkamer ook sloopwerken gebeurd zijn...



Met nieuwjaar had ze geen zin om zich uit te dossen. Op haar hoofdje vindt ze alles oké, maar een strik in haar nekje ging te ver :).



Ze doet haar best om me te troosten en likt zelfs mijn tranen weg. Af en toe rent ze gekke rondjes door de keuken of maakt ze een binky voor mijn neus.
's Morgens kijkt ze maar raar op omdat ze nu meteen ontbijt krijgt. Snowy kreeg normaal als eerste eten, ik had hem immers beloofd dat hij mijn nummer 1 zou blijven.

Als ik er klaar voor ben, ruim ik langzaam zijn spulletjes op in de woonkamer. Het is natuurlijk de bedoeling dat Indy hier komt wonen zodat ze meer ruimte en gezelschap van mij krijgt. En in de toekomst een vriendje, we zullen zien wie er op ons pad komt. Maar ik ben er zeker van dat Snowy ons goed zal begeleiden.

Eerst moet er grondig schoongemaakt worden. Alle urinesporen moeten weg zijn om zeker geen EC te verspreiden. Die parasiet kan 1 maand in de omgeving overleven, dus het zal pas voor eind januari/begin februari zijn dat Indy naar hier komt. Ik denk nochtans niet dat hij EC had op dit moment, maar liever het zekere voor het onzekere.
Bovendien moeten er extra beveiligingen aangebracht worden en daar heb ik hulp bij nodig. Dat kan ook enkele weken in beslag nemen.

Die tijd zal ik ook nodig hebben om alles wat beter te verwerken. Mijn hoofd duizelt omdat er zoveel gedachten en schuldgevoelens door me heen gaan.

Door alle zorgen omtrent Snowy ben ik helemaal vergeten enkele mensen te bedanken voor hun mooie kadootjes. Als jullie het lezen: bedankt lieve meiden!

Een mooie kussensloop waar ik al op slaap.



En schattige lichtgevende konijntjes.