Afscheid van Fluffy

Ik kan niet geloven dat ik dit bericht moet schrijven, het lijkt zo onwerkelijk. Mijn mooi speciaal meisje, mijn baby, mijn vriendinnetje, mijn toverballetje, mijn moppie, mijn truffel, mijn poffertje, mijn steun en toeverlaat, mijn alles... is niet meer. Iedereen weet dat ze wat sukkelde met haar achterhand door spondylose maar daarmee redde ze zich prima, ze vond steeds opnieuw oplossingen om ermee om te gaan. Op 10 maart 2012 schreef ik op mijn blog dat ik bang was dat ze een hart/longprobleem had omdat ze soms rare piep/knorgeluiden maakte als ik haar oppakte of bij bepaalde bewegingen die zij maakte. Toen maakte ik me ook zorgen om haar ogen die soms leken uit te puilen, ik dacht toen nog dat het haar derde ooglid was. Mijn dierenarts kon echter niets verdacht vaststellen. Had ik toen maar naar mijn intuïtie geluisterd.... 

Ze is een jaar aan een stuk geleidelijk aan afgevallen maar dankzij junior voeding heb ik haar weer kunnen laten bijkomen. En plots kwam ze explosief aan. Helaas was dit geen vet maar oedeem (vocht) en dit wijst op een hartprobleem. Op 24 juni stond ik met spoed bij de dierenarts van wacht omdat haar hoofdje plots begon te zwellen. Hij stelde inderdaad hartfalen vast en gaf haar een injectie met een vochtafdrijvend middel. Dit hielp meteen en ik moest verder gaan met tabletten die hetzelfde deden, aangevuld met hartmedicijnen. Helaas leken ze niet aan te slaan, Fluffy verloor geen gewicht meer dus ik dreef de dosis wat op. Toch bleef ze een prima eetlust behouden maar zelfstandig bewegen kon ze niet meer door de grote hoeveelheid vocht in haar achterwerk en benen. 

En op dinsdagmorgen 3 juli zag ik dat ze de strijd begon op te geven. Ze trok haar hoofdje terug toen ik medicijnen wilde geven en at haar brokjes maar voor de helft op. Daarna begon haar hoofdje weer te zwellen en begon ze zichtbaar en hoorbaar zwaarder te ademen. Ze zakte ook door haar voorpootjes. Een duidelijker signaal kon ze niet geven. Ik mocht niet egoïstisch zijn en moest mijn klein meisje laten gaan. Ik voelde het zelf ook en Inge (dierenarts) bevestigde het: haar onderlichaampje was al koud aan het worden. Dat kwam natuurlijk deels door het oedeem maar volgens mij was ze ook al langzaam aan het wegzinken. Daarom kon ik de beslissing niet langer uitstellen. De dierenarts is gekomen en om 11u45 is ze zachtjes ingeslapen in mijn armen. Na de eerste injectie begon ze zelfs maalgeluidjes te maken, alsof ze dankbaar was om geen pijn meer te hebben. 

Ik weet dat ik - voor haar - de beste beslissing heb genomen, haar lichaampje was op. Maar ik... mijn hemel, ik mis haar zo hard. Haar lieve dikke ondeugende snoet met dat mooi mondje, haar warm troostend vachtje, die lieve oogjes met de mooie wimpers, die zachte oortjes, haar heerlijke geurtje, ik begroef zo graag mijn neus in haar vacht. Maar ik mis niet alleen de uiterlijke dingen, ook haar aanwezigheid, haar karakter, haar persoonlijkheid... ik was stapelgek op haar en hield zoveel van haar. Ik zal altijd van haar blijven houden, ze neemt zo een grote plaats in mijn hart in. 

Nooit zal ik nog zo een bijzonder konijntje hebben. Want dat was ze, speciaal van kop tot teen! Ze was zo intelligent... iedereen vindt natuurlijk zijn/haar konijn de mooiste, beste enz. Maar zij was écht speciaal! Ze kon situaties voorzien en inschatten, ze leerde enorm snel en ze kon mij beter lezen dan ik haar. Wat heb ik veel van haar geleerd! Niet alleen op gebied van gedrag en gezondheid maar ook op diepere vlakken liet ze zien wat er allemaal kon en bestond. Mijn inspiratiebron op zoveel vlakken... 

Onze vertrouwensband was er eentje uit duizenden. Werkelijk àlles kon ik met haar doen, ze vertrouwde me volkomen en ik haar ook. Ik ben zo blij dat ik nog T-Touch geleerd heb zodat ze hier nog van heeft kunnen genieten tijdens het laatste jaar van haar leven. In de laatste maanden van haar leven, begon ze me zelfs likjes op mijn huid te geven, iets wat ze nooit deed. Ze heeft me ontelbare mooie herinneringen gegeven. Teveel om op te noemen, gelukkig heb ik er veel vastgelegd op foto en film. 

Zelfs op hoge leeftijd heeft ze geen spatje van haar pit verloren. Bij het eten was ze nog steeds de dominante. Ze kon soms ondeugend zijn maar ik vergaf haar alles, ook omdat ik begreep waarom ze deed wat ze deed. 

Ze is net geen 11 jaar mogen worden. Hoewel iedereen zegt dat dit een heel mooie leeftijd is, had ik niets liever gedaan dan nog jaren voor haar gezorgd. We hebben samen heel lang gevochten om zo lang mogelijk gezond te blijven. 

Bij de dierenarts heb ik nog pootafdrukjes laten maken van de voor- en achterpoot. Ook heb ik vacht bewaard die ze tijdens de ruiperiodes verloren is. Naast talrijke foto's en filmpjes heb ik dus ook nog iets tastbaar van haar en daar ben ik blij om. Op 6 juli werd ze gecremeerd, ze is weer bij mij maar dan in een andere vorm. Haar zieltje zal voorgoed in mijn hart blijven... En was dit toeval, symboliek of een 'boodschap' van haar? Maar net bij het ophalen van de urne, begon het 30 seconden te regenen. 

Maar nu besef ik pas hoe ik mijn leven naar haar heb ingericht. Eigenlijk stond alles in het teken van haar. Zij slorpte een groot stuk van mijn tijd en energie op, maar begrijp me niet verkeerd. Ik heb het met heel veel liefde gedaan en had het graag nog jaren gedaan. Het voelt zo raar aan dat ik nu ’s nachts niet meer moet opstaan voor haar. Ik schiet nog steeds om het uur wakker. 

Het is ook vreemd dat ik nu nog maar voor 1 konijntje groenten, kruiden en brokjes moet klaarmaken. Ik weet dat ik nog 3 andere diertjes heb, maar mijn hart voelt zo leeg en het lijkt wel alsof ik tijd teveel heb. Uit automatisme kijk ik nog vaak naar de plaatsen waar ze vaak zat. De laatste maanden controleerde ik altijd of ze niet op de verkeerde zij in slaap was gevallen enz. En dan plots weer dat besef dat ik haar nooit meer zal zien… 

Ik weet niet hoe het verder moet, ik kon me geen leven zonder haar voorstellen en nu moet ik wel… Ik moet verder; voor Snowy, Chica en Mika want zij zijn er wel nog en hebben mijn aandacht nodig. 

Fluffy en Snowy waren zo een mooi en lief koppeltje, ik noemde hen altijd mijn Duo Penotti, Huppie (Snowy) en Hompie (Fluffy). 3 jaar lang is Fluffy enig konijntje geweest en dat was zo leuk. Ze volgde mij overal, zelfs in de badkamer en op het toilet lag ze tussen mijn voeten. Wij twee waren één, 2 handen op 1 buik en we zullen altijd verbonden blijven. En dan kwam Snowy in ons leven. Na een moeilijke start – waarbij ik veel over koppelen leerde – werden zij een innig koppeltje. Fluffy nam wat afstand van mij maar toch bleven we die speciale vertrouwensband houden. Door Snowy bloeide ze open en werd ze minder schuw. Oh, wat hadden ze toch pret samen. Samen spelen, samen eten, samen luieren. Tot Snowy het soms beu werd, hij had af en toe echt behoefte aan privacy. Het laatste jaar werd het samenzijn minder doordat Fluffy minder goed kon bewegen. Snowy had daardoor ook minder vrolijke momenten, hij leek maar niet te begrijpen waarom zijn vriendinnetje niet meer volgde en hem niet meer zoveel likjes gaf. Gelukkig heeft ze zijn 8ste verjaardag nog mogen meemaken. 

Net voor de dierenarts kwam, heeft Snowy haar nog likjes gegeven, zo lief, alsof ook hij afscheid kwam nemen. Na het inslapen heb ik hem ook nog even afscheid laten nemen en hij kwam aan haar oortjes snuffelen. "Gelukkig" was hun band de laatste maanden al niet meer zo intens. Fluffy spendeerde veel meer tijd met mij dan met hem. Hij was het al een beetje gewend om zijn eigen gang te gaan en ik heb nu ook niet de indruk dat hij haar mist. Hij neemt nu Fluffy's plaats in aan mijn voeten. 

Veel mensen zullen het niet met me eens zijn maar ik haal geen nieuw vriendinnetje voor hem. Hij is er ook “al” 8 en is altijd een beetje een eenzaat geweest. Hij wilde ook per se alleen slapen en raakte in paniek als de gezamenlijke kooi werd gesloten. Vooralsnog lijkt hij zich prima te redden. Hij krijgt nu meer aandacht van mij en hopelijk is dat genoeg. Ik hoop dat we troost vinden bij elkaar want de leegte en pijn die ik voel, zijn onbeschrijflijk… 

Mijn lief speciaal babymeisje... ik zal je voor altijd blijven missen maar je blijft in mijn hart. Ik hoop dat je nu weer gezond en wel op de regenboogbrug aan het spelen bent. Ik weet dat je op me wacht en kijk uit naar de dag dat ik je weer in mijn armen kan sluiten...

Een foto van onze laatste avond samen. Voelde ik het onbewust aan?

Een mooie/grappige herinnering die ze achterlaat. Ze was dol op mijn nieuwe sloffen en sabbelde 1 van zijn tandjes helemaal stuk.

De pootafdrukjes die ik bij mijn dierenarts/werkgever heb laten maken. Er hoort ook altijd een kaartje bij.

Haar laatste rustplaats, ik heb voorlopig voor een sober urntje gekozen, maar wil in de toekomst graag eentje dat mij echt aanspreekt. Het urntje in de achtergrond is van de hamsters. Haar foto is een 'baby'foto, zo komt begin en einde samen. De regenboogbrugfoto komt hier ook bij te staan, zodra hij afgedrukt is.

Haar spulletjes opruimen deed al pijn, haar kooi ga ik straks wegnemen. Dit zal ook moeilijk zijn voor Snowy want hij at en speelde er altijd in. Op die plek ga ik een speelhoekje maken voor hem, hopelijk geeft dat genoeg afleiding.

Bij Snowy ben ik opnieuw een Panacur-kuur gestart. Hij valt nu al bijna een jaar af en ik vertrouw het voor geen meter. Ik ben zo bang dat hij opnieuw EC gaat krijgen en ik wil niet nog een konijntje verliezen! Hij heeft nochtans in februari al een kuur gehad die niets hielp aan zijn gewicht. Het helpt wél zijn spijsvertering vooruit want door Panacur krijgt hij altijd grotere keutels. Momenteel krijgt hij ook alleen nog maar junior voer dus hopelijk komt hij vlug weer aan in gewicht.

Hij is nog steeds in de rui en niest/smakt veel, de ene dag al wat meer dan de andere.

Een maand geleden viel het me al op dat hij mijn gezelschap opzocht als Fluffy niet bij mij in de buurt was. Alsof hij haar alle ruimte en aandacht bewust wilde toebedelen. Hij verstopt zich ook niet langer in zijn grashuis, iets wat hij heel vaak deed de laatste tijd.

Nu komt hij gezellig aan mijn voeten zitten en zo vinden we toch een beetje troost bij elkaar.