Bijna dierendag

Dierendag komt er weer aan en hoewel iedereen hier dagelijks rotverwend wordt, krijgen ze die dag nog een extraatje . Ik val wellicht in herhaling maar het blijft raar om een cadeautje minder te kopen. Ik denk dat ik het bij Kerstmis nog extra moeilijk zal hebben. Anyway, de cadeautjes liggen al klaar. Van links naar rechts: een nieuw wollig bedje voor Snowy, een hanghuisje van gras voor Mika en een knaagspeeltje voor Chica met kalkblokjes.

Van de week was ik even bang dat Mika niet meer zou kunnen genieten van haar cadeautje. Ten eerste is ze van iets geschrokken toen ik haar uit de speelbak wilde nemen. Ze glipte uit mijn handen en viel een meter naar beneden ! Hamsters vallen altijd met hun rugje naar beneden maar gelukkig landde ze in Snowy's wc-tje! Ze is dus zacht terecht gekomen en veerde meteen weer recht. Ik ben me natuurlijk rot geschrokken en heb haar nog lang geobserveerd daarna maar alles was in orde.

Ten tweede hoorde ik enkele nachten geleden een heleboel herrie uit haar kooi komen maar ik dacht dat ze met knaagstaaf aan het gooien was. Toen ik opstond, merkte ik echter dat haar wiel was omgevallen en zij zat eronder gevangen! Ook dit keer mankeerde ze niets maar ze heeft wel een hele dag lopen niezen. Waarschijnlijk heeft ze bodembedekking in haar neusje gekregen door in paniek te zijn.

Ik denk dat ik bij het minste piepje of geluidje bij haar ga kijken vanaf nu . 

Jullie weten dat Snowy en ik almaar closer worden nu we ons vriendinnetje kwijt zijn. Vroeger hield hij niet echt van aanrakingen maar nu kan ik hem zonder veel problemen plukken. En dat is ook nodig want hij blijft maar haren verliezen. Van de week had hij weer even een dipje door niezen/smakken maar dat is gelukkig weer voorbij. Hij weegt nu 832g en voelt ook weer steviger aan, mooi zo !

Wat hij altijd haatte, waren aanrakingen aan zijn pootjes. Nagels knippen was dan ook een hel. Maar ook dat gaat beter. Hij heeft vorige week een manicure/pedicure gehad, zijn geurkliertjes zijn weer schoon en zijn droge oortjes zijn behandeld met etherische olie. Kortom, mijn mooi mannetje is nog mooier dan ooit .

Ik ben al bijna een jaar aan het trainen dat hij zijn pootjes beter laat aanraken, o.a. met ttouch. En tegenwoordig doet hij daarom hetzelfde wat Fluffy deed: een pootje in mijn hand leggen, zo lief!

Hier kwam de fotograaf van dienst iets de dichtbij, daarom kijkt hij wat angstig .

En om hem bezig te houden, gaf ik hem weer eens een reuzenwilgenbal, dat was lang geleden. Dan valt het pas op hoe klein mijn kaboutertje is .

Zoals beloofd in de vorige blog, komen hier nog 2 oude filmpjes van Fluffy. Ze dateren van maart 2011, toen begon de spondylose al lichtjes. Je ziet haar af en toe een klein beetje scheef zitten, maar huppelen ging nog vlot, zelfs zonder matten. Ik krijg een dubbel gevoel bij het zien van deze filmpjes. Enerzijds fijn om te zien hoe speels en vrolijk ze toen nog was. Anderzijds, wat is mijn klein mooi meisje toch afgetakeld het laatste jaar .

Het aftakelen kon ik al moeilijk aanvaarden, haar verlies aanvaarden/verwerken gaat erg moeizaam. 

Ik geloof niet in toeval. En bij de kattencursus die ik volgde op 2 september, heb ik een vrouw ontmoet die een boek heeft geschreven dat ik nu heel goed kan gebruiken. "Afscheid van mijn liefste dier" van Sara Swenden. Ik ben nog maar net beginnen te lezen en de tranen kwamen al. Deels door herkenning van wat ze schreef, deels doordat het verdriet weer naar boven komt. Maar misschien is dat net goed. Ik hoop er alleszins tips in te vinden die kunnen helpen bij mijn rouwproces. Ze schrijft o.a. dat niemand kan/mag bepalen hoe lang dit proces duurt. Het is een opluchting om te lezen dat iemand hetzelfde denkt als ik.