Moeilijke tijden...

Ook deze keer begin ik weer met Chica. Vorige keer schreef ik dat ik vermoedde dat er nog een eitje op komst was en mijn vrees werd waarheid . Gelukkig ging het leggen wel gewoon goed, hoewel de schaal van het ei duidelijk minder van kwaliteit was. Daarna is ze gestopt en broedde ze netjes op haar 2 eitjes. Tot gisteren. Plots verliest ze alle interesse in broeden, ook als ik ze vervang door kunsteitjes. Ze is opnieuw volop aan het masturberen. Dit gaat véél te snel, normaal gesproken zou ze 3 weken moeten broeden, niet 2. Dan een weekje 'vervelend' gedrag en dan pas weer leggen. Ze eet weer veel kalk dus het is nog niet gedaan .

Met Snowy ging het van kwaad naar erger . Vorige keer schreef ik dat hij weer heel fel begon te verharen en dat hij het lastig kreeg. Hij begon te niezen of hoesten en begon weer slechter te eten. Hooi liet hij als eerste staan.

Maar omdat ik in opleiding was en daarna ook nog huiswerk mee kreeg, heb ik niet naar behoren voor hem kunnen zorgen en daar voel ik me vreselijk schuldig over . Vrijdag (de laatste dag van de opleiding) at hij helemaal niets meer. 's Morgens zette ik alles klaar voor hem, maar toen ik 's middags thuis kwam, was alles onaangeroerd. Zelfs met de lekkerste dingen kon ik hem niet meer verleiden. Ik ben dan meteen beginnen te dwangvoeren en hoopte dat het een boost zou geven en dat hij snel weer zelf zou eten. Maar helaas, zaterdag heb ik hem ook de hele dag moeten dwangvoeren en medicijnen moeten geven. Ook zondag moest ik dwangvoeren en ik begon stilaan wanhopig te worden . Zo lang heeft het nog nooit geduurd voor ik hem weer op de rails kreeg. Ik was bang dat de puntjes op zijn kiezen inmiddels haakjes geworden waren en dat die de oorzaak waren dat hij niet meer wilde eten.

Ik besloot een laatste - weliswaar vreemde - poging te ondernemen om hem te bevrijden van die blokkade in zijn mondje of keel. Telkens als ik hem knuffelde, maakte hij maalgeluidjes. Maar daardoor moest hij iedere keer ook weer niezen/hoesten. Op een bepaald moment dacht ik dat hij het niet zou redden. Het klonk verschrikkelijk slijmerig . Toen begon hij plots mijn hand héél fanatiek te likken. Hij huppelde weg en ging aan zijn wortelhuis knabbelen. Dat was om 15u. Daarna ging hij vitamientjes eten. En toen volgde al heel snel hooi, kruiden, groenten, brokjes enz. Ik kon wel huilen van opluchting ! Je zou denken dat hij dan langzaam zijn eten weer opbouwt, maar nee hoor, hij at als een bootwerker en doet dit nog steeds. Ik ben zo trots op mijn dapper wondermanneke ! De eerste 2 avonden had hij wel buikkrampen na zijn brokjes, maar dat was snel verholpen met pijnstilling en buikmassage. Hopelijk blijft het nu echt een tijdje goed gaan. Zo meteen lezen jullie waarom.

Hier zie je goed dat hij nog in de rui is.

Ook Indy heeft af en toe last van haar spijsvertering, ik weet niet goed waarom. Als ik haar medicijnen wil geven, is het meestal weer voorbij voor ik de spuitjes klaar heb. Of het is 5 minuten later al beter en zo snel werken de medicijnen ook weer niet.

Voor het overige is ze haar ondeugende zelf, wat is ze toch een heerlijk meisje !

Tegenwoordig komt ze schooien als ik met de groenteschotels bezig ben .

Konijnen hebben zo mooie mondjes .

Omdat ik volgende week misschien niet meer goed zie of misschien niet thuis zal zijn, vierde ik Dotjes verjaardag al een weekje eerder. Meer over mezelf schrijf ik hier onder. 

Op zaterdag 31 januari zal Dotje 2 jaar worden en dat moet natuurlijk gevierd worden !

Ze kreeg verschillende cadeautjes, o.a. dit schattig blokhutje.

Een theepotje voor Dotje . (eigenlijk een vogelvoederhuisje)

Sproetje was blij met de doos van het theepotje. Met haar 150g is ze te groot voor het meeste hamsterspeelgoed .

Als ze op verkenning gaat door het huis, heeft ze altijd veel interesse in het konijnenspeelgoed .

Zoals gezegd, nu iets over mezelf. Ik schrijf eigenlijk nooit over mezelf, maar omdat ik nu mogelijk voor een periode niet meer bereikbaar kan zijn, moet ik het doen. Sommigen onder jullie weten dat ik reuma, ziekte van Crohn en voortdurende oogontstekingen heb. Het hoort helaas allemaal samen. Sinds anderhalf jaar heb ik ook glaucoom (hoge oogdruk), maar die was nog slechts licht verhoogd met druppels, nog net binnen de grens van het toelaatbare. Vorige keer schreef ik dat ik naar de oogarts moest en daar bleek mijn oogdruk - ondanks de druppels - plots 30 te bedragen ! Een normale oogdruk ligt tussen 10 en 22. Ze verwees me door naar specialisten in Leuven en afgelopen woensdag kon ik er terecht. Daar bleek mijn oogdruk ondertussen gestegen te zijn tot 42 ! Boven de 40 kunnen de cellen van de oogzenuwen beginnen af te sterven en die schade is onomkeerbaar . 

Ik was dus heel aangeslagen en dacht al dat ik moest opgenomen worden. Gelukkig kreeg ik speciale samengestelde druppels mee en moet ik nu plaspillen slikken om het vocht in het oog snel te laten dalen. Ik denk dat het werkt. Een hoge oogdruk voel je eigenlijk niet. De laatste weken had ik echter last van irritatie in mijn oog als ik wakker werd, dat is nu weg. Ook het vocht dat ik vasthield in mijn benen is verdwenen. Vrijdag 30 januari moet ik terug op controle en dan hoor ik het verdere behandelplan. Ik moet immers een nieuwe kunstlens krijgen omdat mijn echte lens aan de achterkant heel troebel geworden is door cataract. Die cataract is het gevolg van veel en lang behandelen met cortisonedruppels. Maar ik heb geen keuze want het oog blijft ontstoken. Men heeft nu ook bloed genomen om na te gaan of de oorzaak van de ontstekingen wel reuma is of iets anders. Zolang die ontsteking niet onder controle is, kunnen ze niet opereren, dan is het risico op blindheid té groot. Ze hebben mijn pupillen open gezet om alles beter te kunnen bekijken.

Daardoor zie je de cataract bij mij nu goed zitten, ik lijk steeds meer op Snowy .

Ik ben erg nerveus en bang om blind te worden aan mijn rechteroog. Bovendien moet ik nu een schema uitwerken wie voor mijn diertjes zal zorgen en hoe dat moet gebeuren. De hamsters zijn niet zo een probleem. Chica kan een probleem worden als ze een prolaps krijgt of een windei heeft dat niet naar buiten wil komen. 

De konijnen zijn echter de grootste 'problemen'. Ze moeten echt hier verzorgd worden, ik kan hen nergens plaatsen want dan schieten ze in de stress. Ze zijn niet gewend om in een kooi te zitten en blinde Snowy zou zijn weg niet meer vinden. Bovendien heeft Snowy een flinke gebruiksaanwijzing nu hij zo oud is. Hij moet dagelijks geplukt worden, liefst ook gemasseerd, maar zal hij dit toelaten van iemand anders? Als hij slecht eet, moet je alle trucjes uit de kast halen en kijken wat hij die dag prefereert. Geen sinecure dus en ik geef de verzorging écht niet graag uit handen, het zal nooit helemaal naar mijn wensen zijn. 

Als mijn huisgenoot hier nog woont als ik geopereerd moet worden, kan hij 's morgens en 's avonds de verzorging op zich nemen. Mijn ex-collega (DA-assistente) zou 's middags kruiden komen geven en kijken of alles oké is. Zij wil hier ook even komen wonen als mijn huisgenoot inmiddels zou verhuisd zijn. Ik ben blij dat ik op deze mensen kan rekenen, maar ik hoop dat een opname niet nodig zal zijn.

Kortom, ik maak me grote zorgen, om mezelf, maar vooral om mijn diertjes. En ondertussen zit ik ook nog in intensieve trajectbegeleiding om een nieuwe baan te vinden en dat kan ik er nu écht niet bij hebben. Ik wil me eerst concentreren op mijn gezondheid!