Konijnen, gevoelige wezentjes

Ik heb er bewust voor gekozen om mijn konijnen in huis te laten wonen zodat we altijd kunnen genieten van elkaars gezelschap. Na zoveel jaren samenwonen zou je veronderstellen dat ik weet hoe gevoelig ze zijn. Maar nogmaals hebben ze mij verbaasd en hebben ze mij getoond dat ze nog gevoeliger zijn dan ik ooit voor mogelijk hield.

Konijnen houden van regelmaat en hier weten ze dat ze 's morgens dadelijk naar buiten mogen om een luchtje te scheppen en dat ik intussen bezig ben met hun ontbijt. Na een kwartier komen ze terug naar binnen en staan ze hunkerend aan mijn voeten. Om vervolgens vrolijk huppelend mij naar de kooi te volgen waar ze hun portie biks krijgen.   

Ik zweer het: konijnen kunnen klok lezen! Om 12 uur stipt staan ze klaar om hun gedroogde kruiden in ontvangst te nemen. En je mag er donder op zeggen dat ze om 17.30 uur alweer paraat staan want dan is het tijd voor de dagelijkse groente- en fruitschotel. 's Avonds tenslotte komen ze klokslag 21.30 uur bedelen voor hun snoepje. Dat heb ik hen zo aangeleerd omdat ik het gezellig vond hen aan mijn voeten te hebben als ik op de bank voor de tv zat.

Maar af en toe zijn er factoren die hun schema overhoop gooien, factoren zoals werk bijvoorbeeld. Telkens ik een andere job en dus ook een ander ritme had, merkte ik een grote verandering in hun gedrag op: verminderde eetlust, lusteloos of net rusteloos. Fluffy is zelfs al enkele keren schijnzwanger geworden en af en toe waren er rangordeproblemen. Hun baasje, hun nummer 1 was weg en dan moest er onderling "gestreden" worden om die begeerde eerste plaats. Gelukkig werd er nooit gevochten, het bleef bij keutelen en plassen in huis. Wat uiteraard knap vervelend is als je van een lange werkdag thuiskomt. Het is niet leuk om dan nog alle rommel te mogen opruimen. Bovendien moest ik ook nog therapie toepassen zodat de rangorde- en territoriumstrijd weer zou verdwijnen. De techniek die ik gebruikte werkte altijd binnen enkele dagen.

Tot voor kort. In december 2008 werd er plots weer in huis gekeuteld en geplast. Ik begreep niet goed waarom, in mijn ogen waren er geen grote veranderingen gebeurd. Ik dacht aanvankelijk dat het te maken had met de leeftijd van Fluffy. Zij wordt dit jaar 8 en misschien wilde Snowy wel de dominantie overnemen.

Maar het geplas en gekeutel hield niet op en duurde tot begin april. Zo plots als het gekomen was, zo plotseling hield het ook op. Ik brak mijn hoofd over wat er toch veranderd kon zijn en ineens ging er mij een lichtje op.   

Sinds december heb ik het razend druk en tegelijk sukkelde ik met gezondheidsproblemen. In april kreeg mijn gezondheid een flinke deuk en ik werd gedwongen tot heel veel rust. Ik bracht uren door op de sofa en de konijntjes waren lief, aanhankelijk en superblij dat ze weer aandacht kregen van mij. 

Fysiek was ik dus wel aanwezig maar emotioneel maakte ik niet meer genoeg tijd vrij voor hen. En zij maakten dat duidelijk op hun manier. Als ze geen aandacht krijgen met goed gedrag, dan maar met "slecht" gedrag.

Wie durft er nu nog beweren dat konijnen geen intelligente en gevoelige wezentjes zijn? Wat leren ze mij toch veel, wat ben ik blij dat ik deel mag uitmaken van hun leven. Als ze eens wisten hoeveel ze voor mij betekenen, hoeveel ik van hen hou.

Mijn konijntjes , ik kan geen dag zonder.