Workshops en diertjes

Deze keer wordt het een vrij lange blog omdat ik veel te vertellen heb.

Vorige week geen blog omdat ik toen workshops over konijnen gaf. Er waren 14 deelnemers en ik mag het een succes noemen. Het is zeker voor herhaling vatbaar. Enkele foto's om een indruk te geven van de namiddag: 

Nu over naar mijn lieverdjes want daar heb ik toch wel het een en ander over te vertellen. Ik zal beginnen met Fluffy.

Er waren aardig wat punten waar beterschap was behalve het belangrijkste: haar rug en poot. Omdat de medicijnen niet (genoeg) lijken aan te slaan en omdat het blijkbaar toch geen EC is, ben ik in overleg met de dierenarts na 6 weken gestopt met Panacur. De Metacam ga ik ook afbouwen om de volgende reden. Als ze niet meer last of pijn krijgt na het afbouwen en stoppen, heeft de pijnstiller/ontstekingsremmer toch geen effect en heeft het geen zin om het te blijven geven. Als ze daarentegen wél meer last zou krijgen, is dit een teken dat Metacam als ontstekingsremmer niet sterk genoeg is (wat ik al een hele tijd vermoed). En dan gaan we over tot corticosteroïden (Prednison). Ik ben niet bepaald een voorstander van dit middel omdat ik uit eigen ervaring weet hoe heftig het is en welke bijwerkingen er zijn (meer honger zou bij konijnen gelukkig niet voorkomen als bijwerking). Maar een andere oplossing is er simpelweg niet. Hydrotherapie is uitgesloten en een foto maken of opereren onder verdoving al helemaal. Fysiotherapie mocht wel, ik ben zelf begonnen met stevige massages te geven (geen nood, ik weet wat ik doe).  Mocht dat niet genoeg zijn, kan ik nog een fysiotherapeute inschakelen om de beentjes te plooien enz. maar ik ben bang dat hiermee nog meer schade wordt aangericht.
Voor het overige is ze eigenlijk vrij vrolijk. Ze is zelfs weer bijgekomen en weegt nu 2,084 kg. Maar de momenten waarop ze haar poot juist neerzet in rust worden schaarser. Huppelen gaat meestal goed maar af en toe sloft ze nog. Vooral naar de avond toe wordt het altijd erger. Ze heeft bv. ook moeite met het rechtstreeks eten van haar blindedarmkeutels en daarom keert ze zich vaak om, om ze op te eten. Dat ligt natuurlijk ook aan de leeftijd en stramme rug. Haar traanoog wil ook maar niet beteren, ondanks oogdruppels en echinacea. Toch heeft ze niet altijd last, soms zie je dagen niets en plots traant het hevig. Ik ben weer gestart met glucosamine om ergere ouderdomsklachten te voorkomen of te vertragen.
Het vergt aanpassingen om het een ouder konijn naar de zin te maken. Omdat ze nu meer op haar voorpoten steunt, schuift ze soms de drinkbak per ongeluk weg. Dus we kopen een kom met een rubberen rand maar zelfs ik vond die rubber al sterk ruiken. Gevoelige konijnenneusjes ruiken dit natuurlijk nog veel beter. En ja hoor, ze liepen met een grote boog om de bak heen om uit de oude te drinken. Dan heb ik het maar opgelost met een vlasmatje:

Ook naar de wc gaan, komt met problemen. Niet zozeer voor haar maar wel voor mij . Haar kont hangt er soms over en dan belandt de plas alsnog op de grond. Haar bedoelingen zijn goed maar het toilet is gewoon te kort voor haar nu. Ik ging op zoek naar een kleine hondenmand zonder gaatjes maar dit is onvindbaar. Dus werd het een groot driehoekstoilet maar helaas: ze vond er niets aan en weigerde erin te gaan. Snowy vond het - vanzelfsprekend - wel interessant.

Gelukkig heeft een vriendin van mij nog een oude hondenmand zonder gaatjes die ik mag hebben, woensdag ga ik ze halen. Alvast bedankt Els! Andere dingen die ik opmerk: ze hangt en steunt graag op iets/iemand. Daarom heb ik haar in haar kooi ook een oude slof gegeven waar ze heerlijk op kan hangen. Het varkentje krijgt ook volop likjes, ze geniet er duidelijk van. 

Tot slot nog enkele foto's van hoe haar situatie kan zijn op verschillende tijdstippen van de dag.

Soms lijkt ze wel de toren van Pisa...









Toch kan het ook zo zijn:


 

Zijzelf lijkt er niet echt last van te hebben maar als baasje machteloos moeten toekijken terwijl je weet dat je alles doet wat je kunt en het helpt niet... het valt me soms heel zwaar . Ik ben blij dat ik nog maalgeluidjes hoor van haar, dat betekent dat ze geen pijn heeft.
En ze kan gelukkig nog heerlijk genieten van samen luieren met haar lief ventje.





Door dit alles zou je bijna vergeten dat ik nog andere dieren heb. Met hen gaat het gelukkig goed. Snowy's binkies en renpartijen zijn dagelijkse kost en het doet me plezier om hem zo gelukkig te zien .

Chica is opnieuw in de rui en heeft tot op heden nog geen eieren gelegd, waar ik blij om ben! Van de week dacht ik dat ze eindelijk begrepen had dat de appelschijfjes in de wilgenbal eetbaar waren. Maar nee, ze smeet ze 1 voor 1 naar beneden. Iemand die daar heel blij mee was, was Fluffy. Zij zat net onder het deurtje van Chica en verorberde met veel smaak de appelchips .

Uiteraard mag ik mijn Mika niet vergeten, mijn mooie mollige Mika, dat mag ik wel zeggen nu . Ze begint flink aan te komen en weegt nu 124g. Ik voel het ook als ik haar oppak en het wordt zichtbaar. Ze past nog maar net in haar wiel en begint pogingen te ondernemen om naar de keuken te klimmen. Als ze nu rechtstaat, kijkt ze met gemak boven het opstapje naar de keuken. Het zal niet meer lang duren voordat ze begrijpt hoe ze naar de keuken kan klimmen . En wie weet moet ik binnenkort toch een groter wiel aanschaffen. Ik kan uren naar haar kijken en over haar vertellen; ze is zo lief, grappig en wondermooi!
De eerste foto is achter plexiglas genomen en daarom niet denderend. Maar ze staat er zo mooi en ze is dol op dit speelgoed:

En deze foto mag ik jullie ook niet onthouden. Is ze niet prachtig? Heeft ze geen schattig koppie? En dat lieve handje van haar op mijn duim... Ze is gewoon om op te eten .