Onverwacht afscheid van Sproetje

In de vorige blog vroeg ik nog om rustige weken, het heeft helaas niet mogen zijn . 

Maandagavond was er nog niets aan de hand, je sjeesde nog door de woonkamer zoals je altijd deed. ’s Nachts hoorde ik je ook nog tralieknagen in de badkamer, daar stond je omdat je zo een herrie kon maken. 

Toen maakte ik nog deze schattige foto van je.

En dinsdagavond sta je op rond je gewoonlijke uur, maar je ademde zwaar. Je oortjes stonden in een rare stand en je liep een klein beetje wankel. Je wilde wel in je wiel lopen en in de speelbak spelen, maar het lukte niet meer. Je leek verloren te lopen. Daarom heb ik je ook niet meer laten loslopen. 

Woensdag ademde je nog zwaarder, ik dacht dat je zou heengaan, ik gaf je metacam tegen de pijn. Toch kon je nog naar boven klimmen en naar beneden komen om te plassen. Donderdag at je ook niet meer zo veel dus ging ik naar de dierenarts met het plan om je te laten inslapen. Zij dacht aan een herseninfarct omdat je met je hoofdje schudde en telkens naar 1 kant omviel. De keuze was aan mij, ik mocht nog cortisonen proberen als ik wilde. En ja, die kans wilde ik nemen. In de praktijk was ook een ratje dat hersteld was met dit medicijn. 

Als beloning kreeg je een stukje jonge kaas, daar was je dol op.

Je sliep in een rare houding, ademen ging zo moeizaam.

Helaas, je stopte helemaal met eten en ik voerde je gestoomde kip, gekookte aardappel, walnoten en ander lekkers met een lepeltje. Ik hield het flesje voor je zodat je kon drinken. 

Totdat je dit ook niet meer wilde op zaterdag. Je ademde al oppervlakkiger en reageerde nog weinig. Je deed je oogjes niet meer open.

Je kwam nog zelf naar me toe gewaggeld toen ik je huisje opendeed en ik kon je zonder problemen aaien en oppakken. Tot de laatste seconde heb je me vertrouwd. Jouw tijd was gekomen en hoewel het ongelooflijk pijn deed, liet ik je gaan. Dat was het allerlaatste dat ik voor je kon doen. Je woog nog maar 125g terwijl je altijd lekker mollig was met 150g.

Het spijt me dat ik je niet heb kunnen redden, lief meisje. Ik kon je alleen nog maar uit je lijden verlossen .

Ik mis je zo hard; je lief guitig snuitje, jouw grappige plukjes lang haar, het loslopen in huis, jouw poses als fotomodelletje, je lekker mollig en zacht lichaampje maar vooral jouw lief en stabiel karaktertje.

Meer kunnen jullie lezen op de in memoriam pagina van mijn website: klik hier.