We nemen afscheid van 2019, tijd om de balans op te maken. Wat was het een zwaar jaar, op gezondheidgebied alleszins.
Het begon in januari met een opstoot van crohn, daarna kreeg ik een dikke knie die blijkbaar bloedklonters in mijn been aankondigde. Ik weet dat ik een raar lichaam heb, maar deze keer had ik echt geen enkel normaal symptoom. En na weken zeuren bij de dokters voor extra onderzoeken, werd mijn grote angst bevestigd en moest ik aan de bloedverdunners net voor Pasen.
Toen werd Chica ook net ziek, ik heb nog altijd geen idee wat ze precies had, maar het was duidelijk dat ook haar lichaampje niet meer wilde en dat het tijd was om haar te laten gaan 😔.
Ondertussen kon mijn lichaam de stress niet meer aan en ik kreeg last van allerlei ontstekingen, in mijn pols, in mijn been (daar was de angst voor bloedklonters weer)...
Eind juli besloot mijn geopereerd oog er nog een schepje bovenop te doen doordat mijn stent ineens faalde en mijn oogdruk weer gevaarlijk hoog werd. Alles werd al gepland voor een nieuwe operatie, maar wonderbaarlijk genoeg, begon de stent terug te werken, met behulp van 7 druppels per dag weliswaar. Het heeft wel enkele weken geduurd voor de medicatie op punt stond.
En ondertussen nam mijn angst alweer de bovenhand 😕.
In die mate dat ik op zoek moest naar een nieuwe therapeut, ik had hulp nodig en dringend. Die vond ik enkele weken later gelukkig. Iemand die gespecialiseerd is in HSP en waar ik voor de eerste keer in mijn leven alles tegen verteld heb, een opluchting!
Net op de laatste dag van de bloedverdunners (ik haat pillen slikken dus ik keek echt uit naar stoppen), liep Indy ergens tegen en bezeerde ze haar oogje. Dus de rust en opluchting waar ik op zat te wachten kwam niet. Integendeel, ook Indy's lichaampje doet raar en haar oogje wilde maar niet genezen. Na een zeer stressvol bezoek aan de oogarts, kreeg ik kunsttranen mee en sindsdien gaat het stukken beter. Maar helemaal voorbij is het niet. In rust blijft haar oogje kleiner en met regelmaat knijpt ze het 1 dag toe. Meestal gevolgd de volgende dag door een slijmpropje. Ik hoop in januari uitsluitsel te krijgen.
Door de stress kreeg ze veel gasaanvallen, soms wel 4 per week.
Die stress weegt natuurlijk door op mij en ik loop al weken rond met een oogzenuwontsteking. Zeer pijnlijk, ik kan niet meer naar rechts kijken. Het ergste vind ik dat het mijn goede oog treft. Ik heb antibiotica en cortisonen gekregen, maar na de kuur, kwam het in alle hevigheid terug. En dan is het afgelopen, andere medicijnen verdragen mijn darmen niet, dus moet het vanzelf verdwijnen. Dat kan 7 Ã 8 weken duren.
Maar... het was niet allemaal kommer en kwel 😉. Ik heb met mijn vriendinnen leuke uitstapjes naar dierentuinen gedaan, samen geshopt en ook op "verre" vriendinnen kon ik rekenen voor steun en een babbel. En die dingen wegen toch wel zwaarder door dan alle kleine kwaaltjes. Want ik mag van geluk spreken dat alles wat ik mankeer, gelukkig wel redelijk behandelbaar is.
Dus, aan mijn vriendinnen: dank je wel voor een jaar vol vriendschap, steun, gezellige babbels en leuke uitstapjes. We doen er in 2020 nog een schepje bovenop 😘. Liefst met een betere gezondheid 😉.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten