Afscheid van Misty

Op maandagavond 14 juni heeft Misty ons compleet onverwacht verlaten. We hebben het helemaal niet zien aankomen. Tot op het laatste moment at ze goed, woog ze hetzelfde, was ze actief en vrolijk... en plotseling is ze er niet meer. Zoals iedere dag volgde ze haar routine: ze stond op, ging drinken, zich wassen... En normaal gezien hoor ik dan tralieknagen, dan weet ik dat ze klaar is om uit de kooi te komen. Deze keer bleef het stil dus ik besloot te kijken waar ze bleef. En ik zie haar levenloos op haar verdieping liggen. 

Ik ben me rot geschrokken en kon het de eerste uren niet eens geloven. Heb ook geen oog dichtgedaan die nacht. Ik vermoed dat ze een beroerte of hartaanval heeft gekregen, haar mondje stond wat scheef. Toch is ze heel vredig gegaan, ze lag heel ontspannen en het moet erg snel gegaan zijn. Men had me al gewaarschuwd dat deze kleur niet oud zou worden maar 1 jaar en 9 maanden is echt te vroeg . 

Zou het toeval zijn dat 2 hamsters van mij (ook Donkey) die een blaasprobleem en mijt hadden, ook vroeg sterven? Ik denk dat ze van nature zwakker waren. 

Voor haar is het goed dat ze niet geleden of gesukkeld heeft. Tot het laatste moment heeft ze geknuffeld, gespeeld, ze is niet kaal geworden of wat dan ook. Maar de leegte die ze bij ons achterlaat is immens, vooral omdat het zo plots gebeurd is, we waren hier totaal niet op voorbereid. Toch was ik de laatste weken veel foto's en filmpjes aan het maken. Voelde ik onbewust aan dat het niet lang meer zou duren of hield ik gewoon rekening met het feit dat ze ouder dan anderhalf jaar was? Ja, ze voelde wat knokiger aan, vooral haar borstbeentje maar dat is vrij normaal bij oudere hamsters. 

Ik weet dat ze hier een prachtig leven heeft gehad, dat is een troost. Ze heeft zelfs nog in een supergrote kooi mogen wonen gedurende het laatste half jaar. Maar mijn hemel, dit doet pijn! Ik kan het maar niet geloven dat ze er niet meer is. Dat ik haar lieve roze neusje nooit meer zal zien. Haar vachtje niet meer zal voelen en ruiken. Haar niet meer kan knuffelen. Ik ben zo dankbaar voor alle mooie herinneringen die ze mij gegeven heeft maar waarom heeft ze mij zo plots verlaten? Mijn knaagdiertje dat haar naam altijd waarmaakte, niets bleef onaangeroerd bij Misty. Nooit meer kan ik haar immer olijk snoetje zien, iedere ochtend en avond keek ik er naar uit. En ze was zo ontzettend lief ! Hoewel ze een adhd-hamster was die nooit bleef stilzitten in je hand, liet ze zich wel graag aaien, zelfs terwijl ze at. Nooit een slecht humeur, altijd even vrolijk, je zag niet eens dat ze willig was. Wat ga ik dat lieve gezichtje missen, het gezichtje dat mijn hart deed smelten, iedere dag opnieuw. Ze is ongetwijfeld de meest tamme en fotogenieke hamster die ik ooit heb gehad. Altijd weer vond ze de perfecte pose met haar perfecte uiterlijk. Het mooie zwarte vlekje op haar borstkas, haar bijzondere kleur, haar neusje dat zo mooi contrasteerde met haar vacht... 

Mijn mooie mollige Misty, waarom ben je niet langer gebleven? Ik had nog zoveel plannen en mis je verschrikkelijk . Gelukkig ben je niet alleen op de regenboogbrug. Je zult er beslist iedereen opvrolijken met je olijke snoet. Op een dag zien we elkaar weer, mijn lief meisje.... 

Om 15u. heb ik haar vandaag naar het crematorium gebracht, donderdag wordt ze gecremeerd en dan is ze terug bij mij. Maar ik heb het voorlopig wel even gehad met hamsters, het doet gewoon te veel pijn dat ze niet lang leven.

Hopelijk is het nu echt gedaan met het slechte nieuws van de afgelopen weken, dit is emotioneel erg uitputtend .